Efendimize…

Efendim, bu kutlu günde Sana; Atam, ecdadım Süleyman Çelebi’nin o güzel ifadesiyle seslenmek istiyorum:
Ey dür tanesi, bu dünyada en büyük şeref, sana ümmet olmaktır. Bizi Sana ümmet kılan Rabbimize sonsuz hamdüsena olsun!
Efendim Sana layık olamasak da Senin gibi bir Peygambere ümmet olmanın bahtiyarlığını yaşadık hep. İsminin anıldığı her yerde huzuru, saadeti, mutluluğu yaşadık hep. Sen bize çok şey verdin, vermeye de devam ediyorsun. Ama biz Sana bir şey veremedik, veremiyoruz.

Malesef dediğin gibi olamadık, olamıyoruz. Çünkü çalışmıyoruz, üretmiyoruz, okumuyoruz, yazmıyoruz. Bölük pörçüğüz, birbirimizle uğraşmaktan başka şeylere fırsat bulamıyoruz. İmamesi olmayan tespih taneleri gibi darmadağın olduk. Birbirimize sahip çıkmıyoruz, çıkamıyoruz. Müslümanın en büyük düşmanı yine bir Müslüman. Müslümanı öldüren yine bir Müslüman. Müslümanı mahveden yine bir Müslüman. Bir türlü dediğin gibi Müslüman olamadık. Etnik meseleler, mezhebî meseleler, daha bir sürü mesele bizi perişan etti. Kur’an’a ve hadislerine sarılıp onların doğrultusunda çalışması gereken bizler onların dışında her şeye sarıldık. Milyarlarcayız ama bir değerimiz yok; çünkü birbirimize değer vermiyoruz ki değerimiz olsun! Müslümanı itibarsızlaştıran yine bir Müslüman. Esamemiz okunmuyor. Hristiyanlar, Yahudiler, Budistler alabildiğine çalışırken, üretirken, okurken, yazarken biz sadece onları izliyoruz. Onlar her gün daha aydınlığa koşarken biz karanlıklara gömülüyoruz. Din bezirgânlığı, hurafeler, şekilcilik, cahillik, almış başını gidiyor. Hâlipürmelâlimiz bu… Yeniden bir doğuş yaşar mıyız? Bir mevlid de kendimiz için yazar mıyız?. Şefaatini üzerimizden eksik etme! Biz ölülere bir doğuş yaşat! Salat ve selamla…